Z daleka wygląda niepozornie, z bliska nieziemsko – facelia błękitna. O ile dla pszczelarzy jest rośliną bardzo dobrze znaną, o tyle szersza publiczność raczej nie kojarzy jej z nazwy. Tymczasem to ona często pokrywa pola fioletowym dywanem kwiatów, czasem przeplatanych żółtymi kwiatami słoneczników. Co w niej takiego wyjątkowego i dlaczego powinna znaleźć się nie tylko w przypasiecznych ogrodach? O tym już teraz.
Facelia błękitna – biologia i ekologia
Pochodząca z Arizony i Kalifornii facelia błękitna została sprowadzona do Europy w połowie XIX wieku. Dorasta do 70 cm wysokości, owłosioną łodygę i kwiatostany zebrane w skrętki na jej szczycie. Kwiaty mogą przybierać barwę fioletową, niebieską, a nawet białą. Preferuje stanowiska słoneczne i lekką, średnio wilgotną glebę, jednak dobrze radzi sobie nawet na glebach piaszczystych. Łatwo rozsiewa się z nasion – także samorzutnie. W naszym klimacie facelia jest rośliną jednoroczną.
Zastosowanie i właściwości
Facelia błękitna to roślina pożytkowa, daje zarówno nektar, jak i pyłek. Korzystają z niego pszczoły miodne, samotnice, trzmiele i motyle. Ma krótki okres wegetacji (około 50 dni), dlatego można wysiewać ją wielokrotnie w różnych terminach. Doskonale sprawdza się w czasie bezpożytkowym. Uprawiana jest na paszę lub nawóz zielony, także jako międzyplon lub roślina ozdobna.
Wydajność miodowa: do 500 kg/ha
Wydajność pyłkowa: do 300 kg/ha
Kolor obnóży: fioletowy, niebieskogranatowy.
Miód faceliowy ma lekko kwaskowaty smak i kwiatowy aromat.
Niestety, jako roślina sprowadzona z innego kontynentu, facelia błękitna jest uważana za gatunek inwazyjny. Łatwo się rozmnaża i skutecznie wypiera rodzimych przedstawicieli flory. Należy starać się, aby nie rozprzestrzeniała się poza granice pól i ogrodów, choć jest to zadanie dość trudne.
