Pszczoła kraińska (Apis mellifera carnica), popularnie nazywana krainka, to jedna z najpopularniejszych ras pszczół w Polsce. Chętnie hodowana w pasiekach zyskała sympatię dzięki cechom, takim jak łagodność, umiejętność wykorzystywania wszystkich pożytków i odporności na choroby czerwiu. Krainka naturalnie występuje w południowej Słowenii, Austrii, Chorwacji, Bośni i Hercegowinie, Serbii, Rumunii, Bułgarii oraz na Węgrzech. Liczne linie stworzone z udziałem człowieka umożliwiają dobranie odpowiedniej do warunków panujących na terenie naszego kraju. A jak doskonale wiemy, bywają one bardzo różne.
Pszczoły kraińskie są naturalnie dostosowane do warunków pogodowych i pożytkowych panujących w Europie, zwłaszcza na obszarach naturalnego występowania. W związku z tym, że w pasiekach najważniejszymi cechami wybranych ras pszczół jest wysoka wydajność miodowa, a także łagodność ułatwiające prace pasieczne, krainka polecana jest dla początkujących pszczelarzy. Pozwala nabyć i rozwinąć umiejętności niezbędne do prowadzenia pasiek z bardziej wymagającymi rasami pszczół. Problemem może być rojliwość, choć i tu wykorzystać można różne metody z ograniczeniem rojenia się pszczół poprzez stosowanie odpowiednich metod. Początkujący pszczelarz może w ten sposób nauczyć się obchodzić z rodzinami pszczelimi także w sytuacjach kryzysowych, a taką jest z pewnością wiszący na drzewie kłąb rojowy.
Pszczoła krainka — charakterystyka rasy
Anatomia krainki
Wielkością krainka przypomina pszczołę włoską. Owad ma barwę śniadoszarą z brązowymi paskami. Tułów ciemny, czasem brązowy. Dzięki długim odnóżom i krótkim włoskom oraz języczkowi o długości od 6,5 do 6,7 mm krainka może bez większych trudności pobierać nektar z głębszych kwiatów np. koniczyny.
Krainka — linie hodowlane
- Pogórska,
- Beskidka,
- Dobra,
- Kujawska,
- Kortówka,
- Alpejska,
- Austriacka,
- Bałtycka,
- CT46,
- Jugo,
- Marynka,
- Nieska,
- Vigor.
Kraina — zalety i wady
+ łagodna,
+ łatwa w przeglądach,
+ dobrze radzi sobie w środowisku miejskim, zurbanizowanym,
+ dobrze orientuje się w terenie (w porównaniu do pszczoły włoskiej),
+ wykazuje niską skłonność do rabunków,
+ dobrze zimuje, nawet w kłębie o niewielkiej objętości,
+ wykazuje zdolność do długiego zimowania,
+ szybko odbudowuje kolonię po zimowli,
+ zdolność do oszczędzania zapasów miodu,
+ dobrze dostosowuje się do środowiska,
+ zużywa niską ilość propolisu,
+ odporna na choroby czerwiu,
+ dobrze wykorzystuje wczesne pożytki,
+ długość życia robotnic o 12% dłuższa niż w przypadku innych ras.
– podatność na rojenia przy zatłoczeniu,
– ograniczona zdolność do prosperowania podczas gorącego lata,
– w razie braku pożytku, matka przerywa czerwienie.
Krainka — ciekawostki
Według oceny cech użytkowych linii pogórskiej i austriackiej* ta druga uzyskała lepsze wyniki. Linia austriacka wypadła lepiej w kategoriach: wydajność miodowa, wczesność rozwoju i dynamiki rozwoju. Z kolei linia pogórska wykazała się lepszą pod względem zimotrwałości. Cechy takie jak skłonność do rojenia i łagodność obie linie miały na podobnym poziomie. Ciekawym spostrzeżeniem jest fakt, że mieszańce pszczoły środkowoeuropejskiej i kraińskiej miały wydajność miodową nawet o 60% wyższą, niż rodziny składające się z czystej rasy kraińskiej. Z kolei przy pożytkach umiarkowanych, to krainka radziła sobie lepiej. Warunki pożytków obfitych ciągłych i przerywanych to z kolei wydajność miodowa o 25-38% wyższa dla rasy środkowoeuropejskiej.
* Ocena cech użytkowych wybranych linii hodowlanych pszczoły rasy kraińskiej (Apis mellifera carnica), Adam Roman, Ewa Popiela-Pleban, Katarzyna Roman, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, Roczniki Naukowe Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, t. 10 (2014), nr 4, 35-47.