Pszczoła rasy kraińskiej – krainka

Pszczoła kraińska (Apis mellifera carnica), popularnie nazywana krainka, to jedna z najpopularniejszych ras pszczół w Polsce. Chętnie hodowana w pasiekach zyskała sympatię dzięki cechom, takim jak łagodność, umiejętność wykorzystywania wszystkich pożytków i odporności na choroby czerwiu. Krainka naturalnie występuje w południowej Słowenii, Austrii, Chorwacji, Bośni i Hercegowinie, Serbii, Rumunii, Bułgarii oraz na Węgrzech. Liczne linie stworzone z udziałem człowieka umożliwiają dobranie odpowiedniej do warunków panujących na terenie naszego kraju. A jak doskonale wiemy, bywają one bardzo różne.

Pszczoły kraińskie są naturalnie dostosowane do warunków pogodowych i pożytkowych panujących w Europie, zwłaszcza na obszarach naturalnego występowania. W związku z tym, że w pasiekach najważniejszymi cechami wybranych ras pszczół jest wysoka wydajność miodowa, a także łagodność ułatwiające prace pasieczne, krainka polecana jest dla początkujących pszczelarzy. Pozwala nabyć i rozwinąć umiejętności niezbędne do prowadzenia pasiek z bardziej wymagającymi rasami pszczół. Problemem może być rojliwość, choć i tu wykorzystać można różne metody z ograniczeniem rojenia się pszczół poprzez stosowanie odpowiednich metod. Początkujący pszczelarz może w ten sposób nauczyć się obchodzić z rodzinami pszczelimi także w sytuacjach kryzysowych, a taką jest z pewnością wiszący na drzewie kłąb rojowy.

Pszczoła krainka — charakterystyka rasy

Anatomia krainki

Wielkością krainka przypomina pszczołę włoską. Owad ma barwę śniadoszarą z brązowymi paskami. Tułów ciemny, czasem brązowy. Dzięki długim odnóżom i krótkim włoskom oraz języczkowi o długości od 6,5 do 6,7 mm krainka może bez większych trudności pobierać nektar z głębszych kwiatów np. koniczyny.

Krainka — linie hodowlane

• Pogórska,
• Beskidka,
• Dobra,
• Kujawska,
• Kortówka,
• Alpejska,
• Austriacka,
• Bałtycka,
• CT46,
• Jugo,
• Marynka,
• Nieska,
• Vigor.

Kraina — zalety i wady

+ łagodna,

+ łatwa w przeglądach,

+ dobrze radzi sobie w środowisku miejskim, zurbanizowanym,

+ dobrze orientuje się w terenie (w porównaniu do pszczoły włoskiej),

+ wykazuje niską skłonność do rabunków,

+ dobrze zimuje, nawet w kłębie o niewielkiej objętości,

+ wykazuje zdolność do długiego zimowania,

+ szybko odbudowuje kolonię po zimowli,

+ zdolność do oszczędzania zapasów miodu,

+ dobrze dostosowuje się do środowiska,

+ zużywa niską ilość propolisu,

+ odporna na choroby czerwiu,

+ dobrze wykorzystuje wczesne pożytki,

+ długość życia robotnic o 12% dłuższa niż w przypadku innych ras.

– podatność na rojenia przy zatłoczeniu,

– ograniczona zdolność do prosperowania podczas gorącego lata,

– w razie braku pożytku, matka przerywa czerwienie.

Krainka — ciekawostki

Według oceny cech użytkowych linii pogórskiej i austriackiej* ta druga uzyskała lepsze wyniki. Linia austriacka wypadła lepiej w kategoriach: wydajność miodowa, wczesność rozwoju i dynamiki rozwoju. Z kolei linia pogórska wykazała się lepszą pod względem zimotrwałości. Cechy takie jak skłonność do rojenia i łagodność obie linie miały na podobnym poziomie. Ciekawym spostrzeżeniem jest fakt, że mieszańce pszczoły środkowoeuropejskiej i kraińskiej miały wydajność miodową nawet o 60% wyższą, niż rodziny składające się z czystej rasy kraińskiej. Z kolei przy pożytkach umiarkowanych, to krainka radziła sobie lepiej. Warunki pożytków obfitych ciągłych i przerywanych to z kolei wydajność miodowa o 25-38% wyższa dla rasy środkowoeuropejskiej.

* Ocena cech użytkowych wybranych linii hodowlanych pszczoły rasy kraińskiej (Apis mellifera carnica), Adam Roman, Ewa Popiela-Pleban, Katarzyna Roman, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, Roczniki Naukowe Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, t. 10 (2014), nr 4, 35-47.